سوراخ کاری مرکزی یکی از متداول ترین روش های نیمه مخرب برای اندازه گیری تنش های پسماند است که امکان اندازه گیری توزیع تنش های پسماند در ضخامت قطعه را فراهم می کند. روش سوراخ کاری مرکزی از صحت و دقت قابل قبولی برخوردار بوده و دارای شیوه استانداردی برای آزمایش است. علاوه بر مزایای فوق، تخریب نمونه به یک سوراخ کوچک که معمولا قابل اصلاح است، محدود می گردد. در این روش ابتدا کرنش سنج های روزت بر روی سطح نمونه نصب می شوند؛ سپس سوراخ کوچکی در محل اندازه گیری تنش های پسماند، در مرکز روزت، ایجاد می شود. کرنش های ایجاد شده در سطح نمونه توسط کرنش سنج ها اندازه-گیری می شوند و مقدار تنش ها با استفاده از ضرایب کالیبراسیون، تعیین می گردد. سوراخ کاری مرکزی گام به گام نیز مانند روش سوراخ کاری مرکزی متداول است؛ با این تفاوت که عمق سوراخ مورد نظر به صورت گام به گام افزایش می یابد و کرنش های ثبت شده در هر گام، مجموع کل کرنش های آزاد شده در گام های قبلی می باشد. برای کاهش خطا در روش سوراخ کاری مرکزی، لازم است سوراخ مورد نظر با دقت بالایی ایجاد گردد. تسلیم شدن های موضعی که به دلیل تمرکز تنش در محل سوراخ رخ می دهند، از عوامل ایجاد خطا در این روش می باشند؛ به همین دلیل ماکزیمم تنش اندازه گیری شده در این روش، در صورتی قابل اعتماد است که از 60 % تنش های تسلیم موضعی، بیش تر نباشد. سوراخ کاری مرکزی تنها روش استاندارد ASTM برای اندازه گیری تنش های پسماند است که برای مواد ایزوتروپیک و دارای قابلیت ماشین کاری به کار می رود.

درخواست انجام این آزمایش