صفورا ناهیدان

هدف ازپژوهش حاضر بررسی تاثیر بیوچار بر حساسیت فسفومنواسترازهای اسیدی و قلیایی به کادمیوم در دو نوع خاک و زمان متفاوت بوده است. در این مطالعه دو نوع خاک به ترتیب از مرکز تحقیقات استان همدان و روستای کرک سوفلا ازتوابع شهرستان نهاوند جمع آوری شد. نمونه برداری خاک از عمق 0-20 سانتی متری به صورت تصادفی انجام و با یکدیگر مخلوط شدند. نمونه های خاک با مقدار 5/2 درصد بیوچار کاه گندم و بیوچار کود گاوی (ساخته شده در دمای 450 درجه سانتی گراد) تیمار و سپس با مقادیر مختلف کادمیوم آلوده شدند. بنابراین، آزمایش با 7 سطح آلودگی کادمیوم (0، 5، 10، 20، 100، 500، 1000 میلی گرم بر کیلوگرم)، سه سطح بیوچار (شاهد، بیوچار کاه گندم، بیوچار کودگاوی) و دو نوع خاک (رسی و لوم شنی) در سه تکرار انجام شد. تیمار ها به مدت 14 و 90 روز انکوباسیون شدند. نتایج نشان داد که کاربرد بیوچار در خاک منجر به کاهش معنی دار در مقدارکادمیوم قابل عصاره گیری با DTPA شد. کاهش کادمیوم قابل دسترس در اثر کاربرد بیوچار کود گاوی بیشتر از بیوچار کاه گندم بود. همچنین تاثیر بیوچار بر کاهش کادمیوم قابل دسترس در خاک رسی تا حدی بیشتر از خاک لوم شنی بود. افزودن بیوچار به هر دو خاک فعالیت آنزیم ها را افزایش داد و در این میان تاثیر بیوچار کود گاوی، بیشتر از بیوچار کاه گندم بود. همچنین تاثیر بیوچار بر افزایش فعالیت این آنزیم ها در خاک رسی بیشتر از خاک لوم شنی بود. این نتایج نشان می دهد که استفاده از بیوچار می تواند اثر سمیت کادمیوم بر فعالیت فسفاتازها را کاهش دهد. نتایج همچنین نشان دادکه با افزایش غلظت کادمیوم در خاک، فسفر اولسن کاهش یافت. همچنین در هر سطح کادمیوم اضافه شده به خاک، فسفر اولسن با افزودن بیوچار به خاک افزایش نشان داد. نتایج نشان داد که ED50 برای آنزیم های فسفاتازقلیایی و اسیدی در خاک رسی بیشتر از خاک لوم شنی بود که با کاربرد بیوچار در خاک، ED50 در مقایسه با شاهد افزایش یافت. بطوریکه تاثیر بیوچار کود گاوی بر ED50 بیشتر از بیوچار کاه گندم بود. از نتایج چنین برداشت می شود که کاربرد بیوچار در خاک های آلوده به کادمیوم می تواند بعنوان بهساز جهت بهبود فعالیت فسفومنو استرازهای اسیدی و قلیایی و تامین فسفر قابل دسترس مورد استفاده قرار گیرد.

حفظ مقدار مطلوب ماده آلی خاکی یکی از اساسی ترین اصول کشاورزی پایدار است. یکی از روش های رایج که سبب بهبود حاصلخیزی خاک های مناطق خشک و نیمه خشک فقیر از ماده آلی می شود، استفاده از انواع کودهای دامی می باشد. با وجود این، طول عمر این کودها در خاک معمولا کوتاه بوده، به سرعت تجزیه شده و منجر به انتشار گازهای گلخانه ای و هدرروی نیتروژن می گردند. بنابراین کنترل سرعت معدنی شدن کربن و نیتروژن از کودهای دامی به منظور افزایش کربن اندوزی و حفظ ذخایر غذایی خاک ضروری است. در سال های اخیر از بیوچار به عنوان یک بهساز به منظور کربن اندوزی و حفظ حاصلخیزی خاک استفاده شده است. هدف از انجام پژوهش اخیر بررسی تاثیر بیوچار بر معدنی شدن کربن و نیتروژن خاک های تیمارشده با کودهای دامی (گاوی، گوسفندی، مرغی) می باشد. در این پژوهش از لایه 0 تا 20 سانتی متری یک خاک کشاورزی در پشت گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا نمونه برداری شد. به نمونه های خاک، مقدار 2 درصد از کودهای دامی (گاوی، گوسفندی، مرغی) اضافه شد. همچنین نمونه خاک بدون کود دامی نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. سپس به خاک های دارای و بدون کود دامی مقادیر 0،5/2 و 5 درصد از بیوچار کاه گندم (ساخته شده در دمای 450 درجه سانتی گراد) افزوده شد. نمونه ها به منظور بررسی معدنی شدن نیتروژن به مدت 20 هفته انکوباسیون و در زمان های 20،13،10،8،6،4،2،1،0 روز مقدار آمونیوم و نیترات در آن ها اندازه گیری شدند. همچنین تیمارهای آزمایشی به منظور بررسی معدنی شدن کربن به مدت 56 روز انکوباسیون و سپس مقدار انتشار دی اکسید کربن در زمان های 56،42،35،28،21،15،10،7،4،2،1 روز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیوچار باعث افزایش معدنی شدن کربن در خاک های تیمار شده با کود گاوی و مرغی شد و در خاک شاهد و تیمار شده با کود گوسفندی تاثیر کاهشی ولی غیرمعنی دار داشت. این مسئله نشان دهنده آن است که وجود ترکیبات آلی با نیتروژن زیاد می توانند اثر کربن اندوزی بیوچار را کاهش دهند. کاربرد بیوچار منجر به کاهش معنی دار مقدار آمونیوم و نیترات خاک ها شد که می تواند به دلیل C/N زیاد بیوچار کاه گندم و احتمالا آلی شدن نیتروژن در خاک و یا به دلیل جذب توسط بیوچار باشد. با افزایش مقدار بیوچار، معدنی شدن نیتروژن در خاک ها کاهش یافت. همچنین از آن جایی که آزادسازی نیترات از کودهای مرغی

فسفر یکی از عناصر ضروری برای رشد گیاهان در خاک می باشد که کاهش دسترسی آن برای گیاه در خاک های آهکی یکی از مشکلات اساسی می باشد. استفاده از کودها و بهسازهای آلی می تواند نقش موثری در افزایش فراهمی این عنصر داشته باشد. یکی از بهسازهای آلی که اخیرا جنبه های استفاده از آن بر دسترسی عناصر غذایی مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است، بیوچار می باشد. کرم های خاکی از جانوران مهم خاکزی می باشند که بر بازچرخ عناصر غذایی موثرند. نوع ماده آلی می تواند بر کارکرد کرم های خاکی تاثیرگذار باشد. هدف از پژوهش اخیر بررسی اثر کود گاوی و بیوچار حاصل از آن بر کارکرد کرم خاکی و برهمکنش آن ها بر اجزای فسفر آلی و معدنی و باکتری های حل کننده فسفات و فعالیت فسفاتازها بوده است. در این پژوهش از لایه 0 تا 15 سانتی-متری یک خاک کشاورزی در روستای حیدره در استان همدان نمونه برداری شد. نمونه های خاک با مقادیر 0، 1، 2 و 5 درصد کود گاوی و زغال زیستی آن (ساخته شده در دمای 450 درجه سانتی گراد) تیمار شدند. سپس به نیمی از خاک ها، 5کرم بالغ ازگونه ی آیسنیا فتیدا با وزن یکسان افزوده شد. تیمارها به مدت 1و3 ماه انکوباسیون شدند. یافته ها نشان داد که تعداد، وزن تر و خشک کرم خاکی با افزایش اندازه زغال زیستی و کود گاوی به ترتیب کاهش و افزایش می یابند. کاربرد بهسازهای کود و بیوچار آن اجزای فسفر معدنی از جمله فسفر محلول و تبادلی، فسفر پیوند یافته با آهن و آلومینیوم، فسفر پیوند یافته با کلسیم و فسفر باقی مانده و اجزای فسفر آلی از جمله فسفر آلی محلول و تبادلی، فسفر آلی پیوند یافته با آهن و آلومینیوم و فسفر آلی پیوند یافته با کلسیم و همچنین فسفر کل آلی، معدنی و فسفر کل در خاک نسبت به شاهد افزایش دادند. بهساز ها در خاک همچنین باعث افزایش میزان فسفر اولسن، پی اچ و هدایت الکتریکی در خاک نسبت به شاهد شدند. اکثر اجزای فسفر در تیمارهای دارای بیوچار بیشتر از تیمارهای دارای کود گاوی بود. بیشترین تاثیر بهسازها بر فسفر معدنی محلول و تبادلی و کمترین تاثیر آن ها بر فسفر پیوند یافته با کلسیم بود. اثر بهساز های به کار برده شده در خاک به ویژه کود گاوی باعث افزایش فعالیت آنزیم فسفاتاز قلیایی و تعداد باکتری های حل کننده ی فسفات در خاک شد. با وجود این، بیوچار در مقادیر 2 و 5 درصد باعث کاهش فعالیت آنزیم فسفاتاز اسیدی در خاک شد. یاف

استفاده نامناسب و بیش از حد از اراضی کشاورزی باعث کاهش مواد مغذی و ماده آلی خاک می شود. قیمت بالای کودهای شیمیایی و اثرات نامناسب آن ها در خاک موجب گردیده تا همواره کودهای آلی به عنوان گزینه ی قابل اعتمادتری برای جبران کمبودهای تغذیه ای و همچنین تامین ماده ی آلی خاک محسوب گردد. اخیرا استفاده از زغال زیستی به عنوان یکی از بهسازهای آلی جهت تامین و حفظ کربن آلی خاک مورد توجه قرار گرفته است. کرم های خاکی از مهم ترین جانوران خاک محسوب می شوند. کرم های خاکی به صورت مستقیم و غیرمستقیم برکربن آلی خاک و به تبع آن برجمعیت میکروبی خاک تاثیر می گذارند. فعالیت و کارکرد کرم های خاکی به مقدار و نوع مواد آلی موجود در خاک وابسته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی 1- اثر کودگاوی و زغال زیستی حاصل از آن ومقادیر متفاوت آنها بر تعداد و وزن کرم های خاکی 2- اثر کود گاوی و زغال زیستی آن در بودن و نبودن کرم خاکی بر کربن آلی و اجزای آن 3- اثر کود گاوی و زغال زیستی آن در بودن و نبودن کرم خاکی بر رشد باکتری و فعالیت آنزیمی خاک بوده است. در این پژوهش از لایه 0 تا 15 سانتی متری یک خاک کشاورزی در روستای حیدره در استان همدان نمونه برداری شد. نمونه های خاک با مقادیر 0، 1، 2 و 5 درصد کود گاوی و زغال زیستی آن (ساخته شده در دمای 450 درجه سانتی گراد) تیمار شدند. سپس به نیمی از خاک ها، 5کرم بالغ ازگونه ی آیسنیا فتیدا با وزن یکسان افزوده شد. تیمارها به مدت 1و3 ماه انکوباسیون شدند. نتایج نشان داد که تعداد، وزن تر و خشک کرم خاکی با افزایش کود گاوی افزایش می یابد. تعداد و وزن کرم خاکی در تیمار 1 درصد زغال زیستی نسبت به شاهد افزایش یافت ولی در تیمارهای 2 و 5 درصد زغال زیستی کاهش نشان داد. استفاده ازکودگاوی باعث افزایش کربن آلی کل و بخش های مختلف آن، افزایش کل جمعیت باکتری ها، باکتری های تند رشد و کند رشد و فعالیت آنزیم بتاگلوکوزیداز شد. با وجود این، زغال زیستی در مقادیر 2 و 5 درصد، کربن محلول در آب سرد و گرم، کربن فعال، هیومیک اسید و فولویک اسید را کاهش و در مقادیر 1 درصد آن منجر به افزایش آن ها شد. زغال زیستی کربن کل، کربن بخش شن و سیلت و رس، کل باکتری ها، باکتری های تند رشد و کند رشد و فعالیت آنزیم بتاگلوکوزیداز را نسبت به شاهد افزایش داد. کربن کل و بخش های مختلف آن در تیمارهای دارای کود گاوی بیشتر از زغال زیستی