Farzad Nazem

مقدمه و هدف: دیابت نوع 1 (T1D) به دلیل تخریب سلول های بتای پانکراس و کمبود سنتز انسولین، یکی از چالش های حیطه پزشکی و اجتماعی جامعه ما به شمار می آید. شیوع T1D درسراسر جهان رو به افزایش است و از طرفی فعالیت ورزشی تاثیر آشکار بر شاخص گلایسمیک و بهبود سلامت دستگاه قلب و عروق دارد. هدف این پژوهش بررسی مداخله تمرینات هوازی تناوبی زیربیشینه بر شاخص تغییرپذیری ضربان قلب (HRV)، فاکتورهای اکوکاردیوگرافی استراحت (ECHO) و بیومارکرهای پلاسمایی پسران مبتلا به T1D است. مواد و روش ها: 24 پسر مبتلا به T1D و 12 پسر سالم دردامنه سنی 18-12 سال به سه گروه 12 نفری: سالم کنترل، دیابتی کنترل و دیابتی ورزش کرده تفکیک شدند. ابتدا شاخص HRV در مدت 24 ساعت، متغیرهای منتخب ECHO استراحت، عوامل آنتروپومتریک و ظرفیت هوازی (vo2peak)، پارامترهای منتخب بیوشیمیایی آزمودنی ها به روش استاندارد اندازه گیری شدند. سپس گروه دیابتی مداخله، برنامه ورزش هوازی 12 هفته را سه جلسه در هفته و هر جلسه 40 تا 65 دقیقه بهروش متناوب با شدت 50 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره انجام دادند. درمرحله ریکاوری متغیرهای وابسته دوباره اندازه گیری شدند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر یک طرفه (ANCOVA) برای بررسی تفاوت های احتمالی میانگین پارامترهای وابسته و از آزمون تعقیبی بونفرونی نیز برای مقایسه های بین گروهی و نیز از روش رگرسیون خطی برای بررسی ارتباط آماری میان شاخصHRV و عوامل اکوکاردیوگرافی استراحت استفاده شد. نتایج: پس از اعمال برنامه مداخله ورزشی، متغیرهای منتخب HRVشامل پارامترهای زمان محور و فرکانس محور (SDNN, HF, LF, RMSSD LF,/HF VLF,) و عوامل ECHO استراحتی ( LVIDs , LVIDd, LA ,EF , FS) ، درگروه مداخله ورزش اختلاف معنادار با دو گروه دیابتی غیرفعال و سالم کنترل داشت (P<0/05). از سویی، یافته ها ازکاهش بارز سطوح شاخص های گلایسمیک و مقدار مصرفی انسولین تنداثر پس از مداخله ورزش حکایت داشت (P<0/05). همچنین افزایشی در سطوح پلاسمایی نوراپی نفرین (NEP)، HDL-c و vo2peak گروه مداخله نسبت به گروه های سالم و دیابتی کنترل مشاهده شد (P<0/05). این تفاوت در سطوح پلاسمایی اپی نفرین (EP) LDL-c, TC, TG, این گروه معنادار نبود (P> 0/05). پس از مداخله برنامه ورزش، درمدل پیش بین رگرسیون خطی ، اعتبار بالایی در شاخصHRV در براورد م

عامل برجسته پاتولوژیک در بروز بیماری های قلبی (IR) مقدمه: آسیبهای بافت میوکارد ناشی از ایسکمی-رپرفیوژن گزارش شده است. مکانیزمهای مولکولی پایه آنتی آمیلوئیدوژنیک در بطن چپ میوکارد (HF) و نارسایی قلبی (CVD) عروقی انفارکته ناشی از تاثیرتمرین هوازی و مکمل کورکومین ناشناخته است. بنابراین در این مطالعه تاثیر مداخله برنامه ورزش هوازی و عصاره کورکومین بر سطح آنزیم های پیش ساز منتخب بتا آمیلوئید در شرایط ایسکمی-ریپرفیوژن میوکارد رت های نر ویستار بررسی شد. :2 (SED-CON ،n= مواد وروش ها: 50 سر موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی در 5 گروه 1: کنترل کمتحرک ( 10 و 5: گروه (CU-IR ،n= 4: مصرف کننده عصاره کورکومین ( 10 (n=10 , EX-IR) 3: گروه تمرینی (SED-IR، n= شم کمتحرک ( 10 به مدت ده هفته EX-CU-IR و EX-IR تقسیم بندی شدند. گروه ( EX-CU-IR ،n= تمرینی همراه با مصرف عصاره کورکومین ( 10 %60 ، تمرین ورزشی -%35 VO2max پیاپی ، هر هفته 5 نوبت متوالی با سرعت 12 تا 24 متر در دقیقه معادل با دامنه شدت کار وزن بدنشان mg/kg روزانه 50 ، EX-CU-IR و CU-IR دویدن بر روی ترید میل را انجام دادند. رتهای نرویستار در گروه های عصاره کورکومین را به صورت محلول در روغن زیتون با گاواژ دریافت کردند. 24 ساعت پس از آخرین وهله از برنامه تمرین هوازی یا مصرف کورکومین، ابتدا رت ها با تزریق درون صفاقی کتامین زایلازین بیهوش شدند و سپس ناحیه قفسه سینه آنها تراشیده و انتوبه 1/5 متصل و ناحیه دنده ای چهارم در سمت cc/ kg شدند. آنگاه به ونتیلاتور با تواترتنفسی 60 تا 70 تنفس دردقیقه وحجم جاری به مدت 30 دقیقه توسط نخ بخیه دچار ایسکمی (LAD) چپ آنها توراکتومی شد و رت ها با بستن شریان کرونری قدامی نزولی چپ عمل جراحی شم اجرا SED-CON شدند. پس از آن روند ریپرفیوژن بافت میوکارد با کشیدن و رها کردن نخ بخیه انجام شد. در گروه انجام نگرفت. پس از گذشت 5 روز از ریپرفیوژن LAD شد ، یعنی حیوان، تنها تحت عمل توراکتومی بوده و هیچگونه بسته شدن و PS2 ،PS1 ،BACE1 ،APP -80 نگهداری و فریز شد. سطح بیان ژن ˚C رت ها بیهوش و بافت قلب حیوان جدا شد و در دمای انجام شد. آنالیز آماری داده TTC و اندازه ناحیه انفارکتوس به روش رنگ آمیزی با RT-PCR در بطن چپ رت ها به روش NEP های حاصل با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه صورت گرفت. نسبت به EX-IR و EX-CU-IR ، CU

پیش زمینه بیماری ایسکمی ،قلب منجر به اختلالات پیچیده ،آریتمی، نارسایی و آپوپتوزیس در سلولهای قلب میشود. کند. شواهد علمی مداخله فرایند آنر بوژنز نقش عمده در واز کولاریزاسیون و بهبود عملکرد قلب بعد از انفارکتوس میوکارد ایفا می تمرینات ورزش اینتروال شدید را در محافظت از قلب کاراتر از تمرینات استقامتی نشان میدهد همچنین نقش مکمل گیاه بربرین در و مصرف مکمل (HIIT) بهبود عملکرد قلب نیز گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی مداخلات تمرین اینتروال با شدت بیشینه بربرین بر بیان زن فاکتورهای منتخب آنر یورنیک و آتریواستانیک و تغییرات پروتئین کاسیاز 3- در رت وستار تر با ایسکمی . ر بیر فیوژن میوکارد است. روش شناسی 50 رت و بستار تر به پنج گروه تفکیک شدند (1) تمرین تناوبی شدید (2) بربرین (3) ترکیبی (تمرین تناوبی شدید و با 5 جلسه در هفته و عصاره بربرین از طریق گاو از ظرف 8 هفته (HIIT) بربرین (4 شم و (5) کنترل انفارکنه مداخلات برنامه تمرین برای 30 دقیقه انجام شد. پس از (LAD) انجام گرفت دو روز بعد از ریکاوری اسکمی میوکارد گروهها با انسداد شریان کرونری نزولی فاکتور رشد (VEGF) گذشت یک هفته نیز بیان زن در فاکتورهای منتخب آنر بوزنز فاکتور رشد اندوتلیال عروق و پروتئین کاسپاز - REAL-TIME PCR) به روشهای (ENDO) ، ترومبوسیوندین )1(ENDO) اندوستانین (FGF2) فیبروبلاست برای تحلیل آماری 0.05>P به وسیله کیت مخصوص دریافت قلب اندازه گیری شدند. از آنالیز واریانس یک سویه در سطح معناداری داده ها استفاده گردید. بیان زن (0.05>P) بافت میوکارد پنج گروه تحت مطالعه تفاوت معنادار بدست آمد 1-TSP و VEGF FGF2 نتایج سطوح بیان زن در گروه ترکیبی نسبت به گروههای کنترل و شم افزایش معناداری داشتند FGF2 در گروههای ترکیبی و مکمل و نیز VEGFهای اما علیرغم کاهش اندوستانین، تفاوت (0.05>P) گروه ترکیبی کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت 1-p<0.05) TSP) همچنین کاسپاز 3 در گروههای مکمل ترکیبی و شم کاهش معناداری نسبت (0.05p) به گروه کنترل داشتند و مکمل بربرین به عنوان عوامل آماده سازی قبل از مداخله ایسکمی قلب احتمالا می-HIIT نتیجه گیری به نظر می رسد مداخلات توانند موجب افزایش فاکتورهای مثبت انتخابی و کاهش برخی فاکتورهای مهاری بافت میوکارد به سمت تعادل آنزیوژنز میوکارد احتمالا میتو

کاربست و تفسیر صحیح آزمون 6 دقیقه پیاده روی (6MWT) در ارزیابی کارایی دستگاه قلبی-تنفسی، نیازمند مقادیر مرجع این آزمون می باشد. هدف این پژوهش ارزیابی اعتبار و پایایی آزمون 6MWT، طراحی و اعتبار سنجی معادله بومی پیشگوی آزمون 6MWT و طراحی معادله براورد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2peak) با استفاده از آزمون 6MWT در پسران سالم می باشد. مواد و روش ها: VO2peak واقعی، آزمون 6MWT و متغیرهای آنتروپومتری در 391 پسر 8 تا 17 ساله سالم به روش استاندارد اندازه گیری شدند. برای ارزیابی اعتبار و پایایی آزمون 6MWT به ترتیب از آزمون های همبستگی پیرسون و شاخص هبستگی درون خوشه ای (ICC) استفاده شد. برای بررسی ارتباط عوامل منتخب آنتروپومتری و فیزیولوژی آزمودنی ها با آزمون 6MWT از همبستگی پیرسون استفاده شد. همچنین برای طراحی معادله پیشگوی آزمون 6MWT، از رگرسیون خطی چند متغیره به روش step-wise استفاده شد. بمنظور ارزیابی صحت معادله بومی پیشگوی آزمون 6MWT، همبستگی بین مسافت اندازه گیری شده و پیشگویی شده در آزمون 6MWT بررسی شد. همچنین برای طراحی معادله براورد VO2peak با استفاده از آزمون 6MWT و متغیرهای آنتروپومتری، از رگرسیون خطی چند متغیره استفاده شد. یافته ها: میانگین آزمون 6MWT پسران 58±710 متر بود. همبستگی بالایی بین مسافت طی شده در آزمون 6MWT با VO2peak نسبی مشاهده شد (001/0>p، 723/0=r). آزمون 6MWT از پایایی بسیار عالی برخوردار بود (98/0=ICC). اغلب متغیرهای آنتروپومتری با آزمون 6MWT ارتباط معناداری داشتند (001/0>p). در پسران سالم 8 تا 17 ساله، مسافت پیموده شده در آزمون 6MWT، بوسیله متغیر های سن و BMI به میزان 63 درصد قابل براورد است (001/0>p، متر 36 =SEE، 627/0=R2). صحت معادله بومی پیشگوی آزمون 6MWT با ملاحظه همبستگی چشمگیر بین مسافت اندازه گیری شده و پیشگویی شدهدر آزمون 6MWT تایید گردید (001/0>p، 79/0=R). همچنین VO2peak پسران کودک و نوجوان با استفاده از دو متغیر مسافت طی شده در آزمون 6MWT و BMI قابل براورد بود (001/0> p،ml/kg/min 91/2 =SEE، 776/0=R2). نتیجه گیری: کاربست مدل بومی پیشگوی آزمون 6MWT و معادله براورد VO2peak برای اندازه گیری ظرفیت عملی پسران، از اعتبار و پایایی بالا برخوردار است. به نظر می رسد، استفاده از آزمون 6MWT، به عنوان یک ابزار ارزیابی بالینی، برای مطالعه ی تاثیر مداخلات دارو

مقدمه: هدف این مطالعه مقایسه اثرات دو شیوه تمرین دویدن هوازی روی تردمیل و تکنیک پالس الکترو مگنت تراپی بر ضخامت های استخوان ترابکولار و کورتیکال استخوان ران رات های در معرض استئوپروز و استئوپروتیک بود. روش کار و مواد : 60 سر رات ماده از نژاد اسپراگ داولی (10 هفته ای) به طور تصادفی در 6 گروه (5 گروه رات های اوارکتومی شده و 1 گروه کنترل) قرار گرفتند. دو هفته بعد از برداشت تخمدان، رات های اوارکتومی شده به طور تصادفی در 5 گروه اوارکتومی (OVX-C)، اوارکتومی شده ورزیده(OVX-Exe)، استئوپروتیک ورزیده (OVX-Inactive-Exe)، اوارکتومی شده به همراه کاربست پالس الکترو مگنت تراپی (OVX-PEM) و استئوپروتیک به همراه کاربست پالس الکترو مگنت تراپی (OVX-Inactive-PEM) تفکیک شدند. برنامه ی تمرینی شامل دویدن بر تردمیل الکتریکی جوندگان بدون شیب با سرعت ثابت 12 متر بر دقیقه اجرا شد. مدت تمرین از 10 دقیقه آغاز شد و در هفته ی دهم به 64 دقیقه رسید. زمان، شدت ، فرکانس و مدت زمان تابش پالس الکترومگنت به ترتیب min 30 ، mT 4/2 ، Hz 5/7 و µS 300 بود. در پایان رات های تحت مطالعه کشته شده و استخوان های ران حیوان برای بررسی های پاتولوژیک برداشته شد. نتایج : یافته ها نشان می دهد عمل برداشت تخمدان، ضخامت استخوان های ترابکولار و کورتیکال را به طور قابل توجهی کاهش داد (001/0 P<). همچنین برنامه ورزش هوازی و روش قرار گیری در معرض پالس الکترو مگنت در هر دو گروه از رات های مستعد به استئوپروز و استئوپروتیک، منجر به افزایش معنادار ضخامت استخوان ترابکولار و کورتیکال گردید (001/0 P< ) اما الگوی تغییر اندازه ضخامت استخوان ترابکولار و کورتیکال در این دو روش مداخله از جنبه آماری متفاوت نبود ( 05/0 ( P>. نتیجه گیری: به نظر می رسد که برنامه فعالیت دویدن هوازی پیوسته زیر بیشینه و نیز مداخله پالس الکترو مگنت با شدت mT 4/2 ، می توانند در مهارافزایش روند استئوپروز حیوانات اوارکتومی شده، اثرگذار باشند.

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی اثر ورزش هوازی و بی تمرینی بر سطح اپلین پلاسما و آستانه درد موشهای صحرایی دیابتی نوع I بود. مواد و روشها: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با محدودۀ وزنی 20±300 گرم و با سن حدود 8 هفته، در چهار گروه، سالم ورزش، سالم کنترل، دیابتی ورزش و دیابتی کنترل، تقسیم شدند. دیابت نوع I، بوسیلۀ تزریق زیر پوستی داروی استرپتوزوتوسین (STZ)، به گروه های دیابتی القاء شد(50میلی گرم در کیلوگرم وزن). سه روز پس از تزریق دارو، میزان قند خون آزمودنیها اندازه گیری شد و سطح قند خون بالای 300 میلی گرم در دسی لیتر، شاخص دیابتی بودن، در نظر گرفته شد.پس از آن گروه های ورزش، در یک دورۀ ده هفته ایی دوی هوازی(50 درصد شدت بیشینه) بر روی تردمیل و پس از اتمام دورۀ ورزش، در یک دورۀ چهار هفته ایی بی تمرینی شرکت داده شدند. گروه های کنترل در تمام این مدت، به صورت کاملاً بی تحرک در قفس های خود استراحت می کردند.نمونه گیری خون آزمودنی ها، قبل از شروع ورزش، پس از اتمام هفتۀ پنجم، پس از اتمام هفتۀ دهم و پس از اتمام دورۀ بی تمرینی، انجام شد. نمونه های خونی در لوله های آزمایش حاوی EDTA، جمع آوری و پس از انجام مرحلۀ سانتریفیوژ، پلاسمای آن جدا و تا زمان انجام آزمایش، در دمای C °26- نگهداری و سپس میزان اپلین پلاسما، به روش الایزا، اندازه گیری شد.آستانه درد آزمودنی ها، درست همزمان با مراحل خون گیری، با استفاده از دستگاه تیل فلیک انجام شد. برای تجزیه تحلیل داده ها، از آزمون های کلوموگروف-اسمیرنوف، t استیودنت گروه های مستقل، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(ANOVA) و آزمون همبستگی پیرسون، استفاده شد. یافته ها: سطح اپلین پلاسما، قبل از شروع تمرین ورزشی، در آزمودنی های دیابتی، بالاتر از آزمودنی های سالم بود. انجام ده هفته تمرین ورزش هوازی، هم در گروه سالم و هم در گروه دیابتی، سطح اپلین پلاسما را کاهش داد. چهار هفته بی تمرینی، باعث برگشتن سطح اپلین پلاسما به سطح قبل از تمرین شد. آستانه درد، قبل از شروع تمرین ورزش، در آزمودنی های سالم، بالاتر از آمودنی های دیابتی بود. پس از اتمام دورۀ ورزش، آستانه درد در گروه های ورزش اعم از سالم و دیابتی، افزایش و پس از دورۀ بی تمرینی، کاهش یافت(P<0.01). نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از تحقیق حاضر، می توان بیان کرد، اپلین در تنظیم میزان آستانه درد

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی اثر ورزش هوازی و بی تمرینی بر سطح اپلین پلاسما و آستانه درد موشهای صحرایی دیابتی نوع I بود. مواد و روشها: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با محدودۀ وزنی 20±300 گرم و با سن حدود 8 هفته، در چهار گروه، سالم ورزش، سالم کنترل، دیابتی ورزش و دیابتی کنترل، تقسیم شدند. دیابت نوع I، بوسیلۀ تزریق زیر پوستی داروی استرپتوزوتوسین (STZ)، به گروه های دیابتی القاء شد(50میلی گرم در کیلوگرم وزن). سه روز پس از تزریق دارو، میزان قند خون آزمودنیها اندازه گیری شد و سطح قند خون بالای 300 میلی گرم در دسی لیتر، شاخص دیابتی بودن، در نظر گرفته شد.پس از آن گروه های ورزش، در یک دورۀ ده هفته ایی دوی هوازی(50 درصد شدت بیشینه) بر روی تردمیل و پس از اتمام دورۀ ورزش، در یک دورۀ چهار هفته ایی بی تمرینی شرکت داده شدند. گروه های کنترل در تمام این مدت، به صورت کاملاً بی تحرک در قفس های خود استراحت می کردند.نمونه گیری خون آزمودنی ها، قبل از شروع ورزش، پس از اتمام هفتۀ پنجم، پس از اتمام هفتۀ دهم و پس از اتمام دورۀ بی تمرینی، انجام شد. نمونه های خونی در لوله های آزمایش حاوی EDTA، جمع آوری و پس از انجام مرحلۀ سانتریفیوژ، پلاسمای آن جدا و تا زمان انجام آزمایش، در دمای C °26- نگهداری و سپس میزان اپلین پلاسما، به روش الایزا، اندازه گیری شد.آستانه درد آزمودنی ها، درست همزمان با مراحل خون گیری، با استفاده از دستگاه تیل فلیک انجام شد. برای تجزیه تحلیل داده ها، از آزمون های کلوموگروف-اسمیرنوف، t استیودنت گروه های مستقل، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(ANOVA) و آزمون همبستگی پیرسون، استفاده شد. یافته ها: سطح اپلین پلاسما، قبل از شروع تمرین ورزشی، در آزمودنی های دیابتی، بالاتر از آزمودنی های سالم بود. انجام ده هفته تمرین ورزش هوازی، هم در گروه سالم و هم در گروه دیابتی، سطح اپلین پلاسما را کاهش داد. چهار هفته بی تمرینی، باعث برگشتن سطح اپلین پلاسما به سطح قبل از تمرین شد. آستانه درد، قبل از شروع تمرین ورزش، در آزمودنی های سالم، بالاتر از آمودنی های دیابتی بود. پس از اتمام دورۀ ورزش، آستانه درد در گروه های ورزش اعم از سالم و دیابتی، افزایش و پس از دورۀ بی تمرینی، کاهش یافت(P<0.01). نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از تحقیق حاضر، می توان بیان کرد، اپلین در تنظیم میزان آستانه درد

پیرامون تاثیر تمرینات همزمان هوازی و مقاومتی فزاینده بر پاسخ تشکیل بافت استخوانی برای پیشگیری و درمان پوکی استخوان اطلاعاتی در دسترس نیست. در این مطالعه اثر تمرین ترکیبی در مقایسه با تمرینات استقامتی و مقاومتی بر BMD، نشانگرهای بیوشیمیایی استخوان و استحکام مکانیکی فمور رتهای نر استئوپروتیک، بررسی می شود. روش کار و مواد : از بین 48 رت نر ویستار، 8 رت بعنوان گروه سالم جدا شدند، سپس پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول 20 % اتانول طی 3 هفته در سایر رت ها القاء گردید. رت های استئوپروتیک در 5 گروه پایه، استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه 8 رت) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوار گردان با شیب صفر درجه و با سرعت ثابت 12 متر در دقیقه تا حداکثر 64 دقیقه در روز بود. تمرین مقاومتی شامل 8 نوبت صعود از نردبان عمودی همراه حمل وزنه بود. گروه ترکیبی هر دو برنامه مقاومتی و استقامتی را انجام دادند. پس از تکمیل 12 هفته تمرین ( 5 روز در هفته)، نمونه های خونی جمع آوری و سطوح سرمی آلکالین فسفاتاز ویژه استخوان، آدیپونکتین و ویسفاتین به روش الایزا اندازه گیری شدند. فمور چپ خارج شده نیز برای اندازه گیری BMD اسکن و بوسیله تست خمشی سه نقطه ای برای به دست آوردن حداکثر نیرو و سفتی آزمایش شدند. از آزمون t مستقل برای مقایسه گروه پایه با گروه سالم و از آنالیز واریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی توکی جهت بررسی تغییرات بین گروهی در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. نتایج : دو گروه ترکیبی و مقاومتی، افزایش معناداری را درBMD ، حداکثر نیروی شکست، سفتی، آلکالین فسفاتاز، آدیپونکتین و کاهش در ویسفاتین در برابر گروه کنترل نشان دادند (p>0.05). مداخله ورزش استقامتی موجب افزایش معناداری در حداکثر نیروی شکست، آلکالین فسفاتاز، آدیپونکتین و کاهش در ویسفاتین (p>0.05)، بدون اختلاف معناداری به لحاظ آماری درBMD و سفتی در مقایسه با کنترل شد (p<0.05). اثر تمرین ترکیبی بر فاکتورهای ارزیابی شده نسبت به تمرین استقامتی و مقاومتی، بارزتر بود (p>0.05). نتیجه گیری: ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم افزایی بر بهبود نشانگرهای بیوشیمیایی و استحکام مکانیکی استخوان ران استئوپروتیک رت های نر، در برابر تمرین استقامتی و مقاومتی تنها داشته باشد و احتمالا حفاظت مطلوب تری را در برابر پوکی استخوان فراهم

آزمون های فزاینده استاندارد ورزشی(GXT) با هدف رسیدن به حد ایمن پاسخ های فیزیولوژیک قلبی تنفسی در طیف گسترده بیماران و افراد تندرست، همراه با سنجش قابلیت های فیزیومتابولیکی، هنگام استرس ورزش مورد استفاده قرار می گیرند. بعلاوه، یافتن نشانگر معتبر فیزیولوژیک برای سنجش آمادگی ذخیره قلبی افراد، بدون نیاز به اجرای (GXT) بالاتر از آستانه لاکتات، از اهمیت زیادی برخوردار است. در همین زمینه، ارایه شاخص کارآیی شیب اکسیژن مصرفی(OUES) و هنجاریابی آن در سال 2014 نشان از اهمیت این شاخص جدید دارد. هدف ما، با تاکید بر ارزیابی آمادگی قلبی تنفسی پسران، اعتبارسنجی شیب خط میان متغیرهای فیزیومتابولیک منتخب VO2,VCO2,VE, MFO, HR، هنگام (GXT) است تا به کمک آن سطح آمادگی قلبی تنفسی بچه ها، بدون نیاز به اجرای پروتکل درمانده ساز و پایین تر از آستانه لاکتات، ارزیابی شود. همچنین، نقش مداخلات بلوغ و عوامل آنتروپومتریک وزن بدن، BSA و LBM بر شاخصOUES ، که بتوان عملکرد دستگاه قلبی تنفسی بچه ها را ، در سطوح بلوغ طبیعی و غیرطبیعی (زودرس و دیررس)، با صحت و ایمنی بالایی بسنجد، قابل تامل است. 72 پسر نوجوان سالم از مدارس ناحیه دو شهرهمدان، با میانگین سنی (84/1±95/13) سال، و شاخص جرم بدن (37/3±91/19)، به دو گروه بلوغ طبیعی (33نفر) و غیرطبیعی (39نفر) تفکیک شدند. ظرفیت عملی آنها به روش گازآنالایزر طی پروتکل بیشینه هوازی، اندازه-گیری شد. همبستگی ظرفیت عملی با شیب خط عوامل منتخب فیزیومتابولیک و نیز مداخله بلوغ و ترکیب بدنی، بررسی گردید. شیب خط در متغیرهای فیزیومتابولیک، با VO2max از همبستگی معنی داری در کل زمان اجرا (R=0.74-0.95) و هنگام هشتاد درصد آزمون هوازی درمانده ساز برخوردار بود (R=0.70 – 0.94). ارتباط معنادار بالایی نیز در دو شاخص VO2max و OUES بدست آمد(R=0.95). اما این همبستگی در زمان رسیدن به آستانه لاکتات به دامنه (R=0.31–0.86) رسید. اختلاف معنی داری در ایندکس OUES بدون و با مداخلات آنتروپومتری وزن، BSA و LBM میان دو گروه بلوغ طبیعی و غیرطبیعی پسران مشاهده نشدP>0.05)). از سویی، ارتباط معنی داری بین VO2max و OUES نرمالایز شده با متغیرهای آنتروپومتری بدست آمد(R=0.81 - 0.91, P=0.00). شیب خط متغیرهای فیزیومتابولیک (VO2,VCO2,VE, MFO, HR) و OUES در مدل های رگرسیون خطی، برای سنجش عملکرد قلبی تنفسی پسران نوج

شواهد علمی از کاهش ریز گردشهای عضله اسکلتی هنگام نارسایی مزمن قلبی حکایت دارد از طرفی مطالعات نشان داده اند که عضلات تند تنش و کند تنش پاسخهای متفاوتی به تمرینات ورزشی میدهند با این حال نقش مداخله توانبخشی ورزش هوازی بر امکان بازسازی ریزگردش ها در گونه میوفیبریلهای کند و تند انقباض متعاقب ایجاد نارسایی موضعی انفارکتوس میوکارد در شرایط آزمایشگاهی آشکار .نیست مواد و روش کار در این مطالعه تجربی از 30 سر موش صحرایی نر ویستار استفاده شد. چهار هفته پس از جراحی باز انسداد شریان پایین رونده قدامی موشها انفارکته شدند و در گروههای مساوی ،شم کنترل و گروه ورزش هوازی انفارکته شده (10= n بطور تصادفی تفکیک شدند مداخله برنامه ورزش شامل دویدن پیوسته روی تردمیل جوندگان برای ده هفته 5) نوبت در هفته با سرعت 17 متر بر دقیقه بود که بطور پیشرونده زمان ورزش از 10 تا 50 دقیقه در روز افزایش مییافت 48 ساعت پس از ریکاوری از آخرین جلسه تمرین موشها با کلروفورم بیهوش و کشته شدند. سپس چگالی مویرگی نسبت مویرگ به تار و چگالی شریانچههای عضلات کندتنش سولئوس (Sol) و تند تنش کاسترو کنمیوس (Gw) به روش ایمونوهیستوشیمی و بیان ژن فاکتورهای درگیر در فرایندرگ زایی به روش RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: اندازه چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار در (Sol) متعاقب پاسخ به تمرینات ورزشی زیر بیشینه به طور معناداری افزایش پیدا کرد اما چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار در (GW) در پاسخ به عامل مداخله ،تمرین تغییر نکرد. همچنین چگالی شریانچه در (Gw) در پاسخ به ورزش هوازی افزایش پیدا کرد اما تغییری در چگالی شریانچه در عضله (Sol) موشهای با نارسایی مزمن قلبی مشاهده نشد بیان ژن 1-TGF-BHIF به طور معناداری در عضله (Sol) به ترتیب افزایش و کاهش یافت. اما FGF-2 VEGF و آنژیوستاتین (Sol) متعاقب تمرینات ورزشی تغییر معناداری نکرد اما در (G) در پاسخ به فعالیت هوازی سطوح آنژیوستاتین و VEGF کاهش داشتند و در مقابل HIF1 افزایش یافت همچنین سطوح -2-FGP و TGF-P در پاسخ به تمرینات ورزشی تغییر معناداری نکرد میزان بیان ژن TGF-S در عضله گاستروکنمیوس تمرین کرده 30 برابر عضله سولئوس تمرین کرده بود. نتیجه گیری: مداخله ده هفته فعالیت هوازی بلند مدت احتمالا فرایند بازسازی ریزگردشهای منتخب در عضلات کند تنش (Sol) و تند تنش (Gw موشهای مبتلا به نار

مقدمه: در این مطالعه تاثیر تمرینات هوازی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین پر مارکرهای آنژیوژنیک ناحیه در معرض خطر بطن چپ موشهای با انفارکتوس قلبی بررسی شد. روش کار: 40 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته پس از انفارکتوس قلبی به صورت کاملاً تصادفی در چهار گروه 1 گروه کنترل Sed-MD (1) : گروه ال آرژنین (La-MI (1) - گروه تمرینی (Ex-MI (10) و 4 گروه تمرینی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین (ExLa (10) تقسیم بندی شدند گروه Ex-MI و گروه Ex+La به مدت 10 هفته تمرین ورزشی دویدن برروی تردمیل هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 50 دقیقه با سرعت 17 متر بر دقیقه را انجام دادند همچنین ال آرژنین به صورت محلول در آب (4) در اختیار آزمودنیها قرار گرفت میزان بیان ژن عامل رشد آندوتلیال عروق (VEGF) و آنژیوستاتین ناحیه در معرض خطر بطن چپ به روش RT-PCR چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار به روش ایمونوهیستوشیمی و اندازه ناحیه انفارکته به روش رنگ آمیزی H&E مورد اندازه گیری قرار گرفت آنالیز آماری دادههای حاصل با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه صورت گرفت یافته ها: نتایج آنالیز آماری نشان داد که میزان بیان زن VEGF و آنژیوستاتین در پاسخ به تمرینات ورزشی با و بدون مصرف مکمل ال آرژنین کاهش یافت (0٫05>P) همچنین میزان چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار ناحیه در معرض خطر بطن چپ به طور معناداری در گروه تمرینی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش پیدا کرد. میزان افزایش چگالی مویرگی در گروه تمرین کرده همراه با مصرف مکمل بیشتر از گروه تمرینی بدون مصرف مکمل ال آرژنین بود (0٫03=P). همچنین نتایج نشان داد که اندازه ناحیه انفارکتوس در گروههای مورد مطالعه تفاوت معناداری نداشت (0٫11=P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ده هفته فعالیت استقامتی هوازی همراه با مصرف مکمل ال آرژنین 4 بعد از انفارکتوس قلبی چگالی مویرگی و نسبت مویرگ به تار ناحیه در معرض خطر بطن چپ را احتمالاً از طریق کاهش آنژیوستاتین به طور معناداری افزایش میدهد اما اندازه ناحیه انفارکتوس را تغییر نمی دهد بنابراین این احتمال وجود دارد که بهبود عملکرد سیستولیک بطن چپ در پاسخ به تمرینات ورزشی تا اندازه ای ناشی از عروقی شدن ناحیه در معرض خطر بطن باشد. همچنین مصرف ال آرژنین 4 همراه با تمرینات ورزشی موجب تاثیرات اضافی بر فرایند آنژیوژ