مرتضی شکری

در مقاطع مرکب، به دلیل تفاوت سرعت جریان در کانال اصلی و کرانۀ سیلابی، تنش برشی ظاهری در داخل لایه های سیال به وجود می آید که باعث انتقال جرم و مومنتم می شود. در مقاطع مرکب با سیلاب دشت های واگرا، تغییرات هندسۀ سیلاب دشت ها منجر به تبادل مومنتم اضافی و تبادل آشفتگی بین کانال اصلی و سیلاب دشت می شود و بر هیدرولیک جریان اثر محسوس می گذارد. تاکنون مشخصات مختلفی از یک مقطع مرکب چه به صورت مدل های عددی و چه آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته است اما مطالعه در مورد تغییر زاویه واگرایی سیلاب دشت ها به صورت مدل عددی و فیزیکی صورت نگرفته است و از آن جا که در طبیعت، کم تر رودخانه ای می توان یافت که دارای سیلاب دشت های افقی باشد و اغلب رودخانه ها دارای سیلاب دشت های با شیب عرضی ملایم تا تند هستند و در تحقیقات آزمایشگاهی و عددی اثر این پارامتر هندسی، تاکنون مورد بررسی قرار نگرفته است و به علت این که این پارامتر میتواند بر جریان اثرگذار باشد، ضرورت بررسی این پارامتر مشخص می گردد. در تحقیق حاضر سعی شده است با استفاده از مدل سه بعدی Ansys-Fluent، هیدرولیک جریان در مقاطع مرکب با سیلاب دشت های واگرا به ازای پنج زاویه واگرایی 3، 6، 9، 12 و 15 درجه و در سه مقطع 2، 8 و 14 متری شبیه سازی شود. در این تحقیق از مرز ورودی نرخ جرمی جریان، مرز خروجی به صورت خروجی فشار، مرزهای جامد به صورت دیوار بدون لغزش و بدون زبری و مرز بالایی کانال به صورت دیوار بدون لغزش و بدون زبری استفاده شده است. در این پژوهش از روش (VOF) و مدل آشفتگیk-ε استاندارد استفاده شده است. نتایج بررسی دقّت پیش بینی سرعت میانگین عمقی در مقطع Z=14 m کانال نشان داد که در کلیه مقاطع کانال، درصد خطای نسبی میانگین از مقدار مجاز آن یعنی 15 درصد کم تر بوده و نتایج مدل سازی ها در محدوده مجاز خطای تعریف شده برای مدل های عددی قرار دارند که نشان دهنده تطابق مناسب نتایج آزمایشگاهی و شبیه سازی می باشد. نتایج نشان داد که بیش ترین سرعت در کانال با زاویه واگرایی سه درجه اتفاق می افتد و هر چه زاویه واگرایی بیش تر شود، سرعت کم تر می شود. بنابراین کانال با زاویه واگرایی 15 درجه کم ترین سرعت را دارد. حداکثر تنش برشی در کانال با زاویه واگرایی سه درجه صورت گرفته و کم ترین تنش برشی در زاویه واگرایی 15 درجه می باشد. ارتفاع آب با زاویه واگرایی کم تر، بیش ت
خلاصه پایان نامه

بتن پرکاربردترین ماده سازه ای است که با توجه به ضعف آن در کشش، شناخت عوامل موثر بر ترمیم ترک ضروری می نماید. بتن خودترمیم شونده نوعی از بتن است که پس از ایجاد ترک مقداری از آهک مواد سیمانی هیدراته نشده موجود در آن در مجاورت دی اکسید کربن و آب واکنش داده و با تشکیل کربنات کلسیم باعث ترمیم ترک ها شده و نقش موثری را در جبران مقاومت از دست رفته سازه ایفا می کند. در نظر داشتن راهکار خودترمیمی در بتن های حاوی افزودنی های معدنی و بررسی عوامل موثر بر آن از جمله دما، نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری برای استفاده بهینه از بتن در سازه های حساس به ترک خوردگی همچون مخازن، ضروری به نظر می رسد. زئولیت و نانوسیلیس ازجمله مواد مکمل سیمانی است که در پژوهش ها بسیار مورد توجه قرار گرفته است. افزودن این مواد در بتن باعث بهبود خصوصیات مقاومتی و دوامی بتن شده است. در این راستا در پژوهش حاضر به بررسی تاثیر زئولیت و نانوسیلیس و همچنین تغییرات دما، نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری بر رفتار خودترمیمی بتن پرداخته شده است. طرح های حاوی 10 و 15 درصد زئولیت و مقادیر 5/0، 1 و 5/1 درصد نانوسیلیس جایگزین وزن سیمان، در دو نسبت آب به سیمان 35/0 و 55/0 با طرح های شاهد مورد مقایسه قرار گرفته است. به منظور بررسی تاثیر دما و سن عمل آوری بر رفتار خودترمیمی بتن سه دمای 20، 40 و 60 درجه سانتی گراد در طی عمل آوری اعمال شده و خودترمیمی در سنین عمل آوری 7، 28 و 91 روز ارزیابی شده است. با مقایسه مقاومت فشاری نمونه ترک خورده با اعمال چهل درصد بار شکست با مقاومت فشاری نمونه بدون اعمال ترک، درصد خودترمیمی بتن محاسبه شده است. همچنین تاثیر خودترمیمی بر مقاومت کششی نیز ارزیابی شده و بررسی ریزساختاری ترمیم ترک ها با تصاویر میکروسکوپ الکترونی انجام شده است. با اعمال شرایط مناسب خودترمیمی نه تنها مقاومت بر اثر ترک کاهش نیافته بلکه علاوه بر جبران مقاومت، در بعضی حالات افزایش مقاومت تا 29 درصد نیز رخ داده است. از طرفی در بتن های فاقد افزودنی عملکرد خودترمیمی چشمگیر نبوده است. با این حال نتایج نشان می دهد که با فراهم نمودن شرایط رخداد خودترمیمی در بتن، طرح های حاوی زئولیت 15 درصد و نانوسیلیس 1 درصد در نسبت آب به سیمان 35/0، بهترین عملکرد خودترمیمی را داشته اند. همچنین طرح ترکیبی ساخته شده از این دو درصد، عملکرد مطلوبی را در خود
خلاصه پایان نامه